دانلود آهنگ مهدی هدایی می نوش

بَرخیز و بیا بتا برایِ دلِ ما

حل کن به جمالِ خویشتن مشکلِ ما

یک کوزهٔ شراب تا به‌هم نوش کنیم

زان پیش که کوزه‌ها کنند از گِلِ ما

می‌نوش که عمرِ جاودانی این‌ست

خود حاصلت از دورِ جوانی این‌ست

هنگامِ گُل و باده و یارانِ سرمست

خوش باش دَمی که زندگانی این‌ست

ماییم و می و مُطرب و این کنجِ خراب

جان و دل و جام و جامه در رَهْنِ شراب

فارغ زِ امیدِ رحمت و بیمِ عذاب

آزاد زِ خاک و باد و از آتش و آب

تا کی غمِ آن خورم که دارم یا نه؟

وین عمر به خوش‌دلی گذارم یا نه؟

پُر کن قدحِ باده، که معلومم نیست

کاین دم که فروبَرَم بَرآرَم یا نه؟

این کوزه چو من عاشقِ زاری بُودست

در بندِ سَرِ زُلفِ نگاری بُودست

این دسته که بر گردنِ او می‌بینی

دَستی‌ست که بر گردنِ یاری بُودست

ای دوست، بیا تا غمِ فردا نخوریم

وین یک‌دَمِ عمر را غنیمت شُمُریم

فردا که زِ این دیرِ فنا درگذریم

با هفت‌هزارساله‌گان سَربه‌سَریم

ای بَس که نَباشیم و جهان خواهد بود

نی نام زِ ما نی نشان خواهد بود

زین پیش نَبُودیم و نَبُد هیچ خِلَل

زین‌پس چو نَباشیم، همان خواهد بود

می‌نوش که عمرِ جاودانی این‌ست

خود حاصلت از دورِ جوانی این‌ست

هنگامِ گُل و باده و یارانِ سرمست

خوش باش دَمی که زندگانی این‌ست

من به میِ ناب زیستن نتوانم

بی‌باده کشیدِ بارِ تَن نتوانم

من بندهٔ آن دَمَم که ساقی گوید

یک جامِ دِگر بگیر و من نتوانم